Μα που στο διάλο είναι αυτή η Παναγιά η Χορταρού και δεν τη βρίσκω; Μου μένει η Πολεοδομία πια για να ψάξω. Μα πουθενά; Λοιπόν το βιβλίο απλώς τα σπάει. Ο συγγραφέας δε σε παίρνει από το χεράκι να σε ξεναγήσει στην ιστορία του. Σου κάνει ένα κεφαλοκλείδωμα, σε πετάει σε μια λακκούβα με μπόλικο φως κι ώσπου να κολυμπήσεις έχει τόσες στροφές και καταβόθρες που εγκαταλείπεις κι αφήνεσαι.
Έχοντας διαβάσει το πρώτο του βιβλίο, τα Πικρά κεράσια, ομολογώ ότι ο συγγραφέας ανέβασε τον πήχυ και των φιλοδοξιών του αναγνωστικού κοινού και της τεχνοτροπίας του.. Καμία σχέση το ένα βιβλίο με το άλλο. Εδώ η ιστορία ξεκινάει από έναν βιασμό μιας 12χρονης μουγκής κοπέλας (ευτυχώς εδώ σταματούν οι ομοιότητες με τη Μαρία της σιωπής) από έναν ξένο που βγαίνει στο βουνό γεμάτος τύψεις για το κακό που έκανε και βρίσκει καταφύγιο σε ένα μοναστήρι. Εκεί βρίσκει έναν σκοπό στη ζωή του κι έναν τρόπο για να εξιλεωθεί απέναντι στο Θεό. Το κορίτσι όμως είναι έγκυος και μπορείτε να φανταστείτε το σοκ της χήρας μάνας που δεν ξέρει τι να πρωτοκρύψει. Δεν μπορώ να σας αποκαλύψω τη συνέχεια γιατί είναι τέτοια η μαγεία από τις περιγραφές και την αφήγηση που θα στερήσω τη μαγική επαφή με το κείμενο του συγγραφέα. Η Μαρία είναι ένας άγγελος, ένα ον που ακροβατεί ανάμεσα στην απλοϊκή ζωή της κόρης της μυλωνούς και στην υπέρβαση του Χριστού, με μικρά ανεξήγητα και μυστηριώδη θαυματάκια....
Παράλληλα με αυτήν έχουμε τη ζωή του βιαστή της στο μοναστήρι, τις εσωτερικές του αναζητήσεις, τις πανέμορφες και γαλήνιες συζητήσεις με τον ηγούμενο για το Θεό και την αλήθεια που έχει κάθε χριστιανός μέσα του. Το θαύμα συντελείται στον καθένα μας, δεν είναι ευρύτερο θέαμα. Ο Θεός νιώθει πότε είσαι έτοιμος και σου ανοίγει τα μάτια. Από σένα εξαρτάται αν θα ανταποκριθείς στις προσδοκίες Του ή όχι. Τι να πω. Το βιβλίο ακροβατεί ανάμεσα σε ροζ λογοτέχνημα, βιβλίο χριστιανικής αυτοβοήθειας (στυλ Ζωή του Παιδιού) και καταγγελία εφημερίδων για την καταπάτηση δημόσιας γης από μοναστήρια. Ναι αλλά το έχει γράψει ο Δημήτρης Αλεξίου οπότε μιλάμε για κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό, κάτι απερίγραπτο, κάτι που δεν εντάσεται σε κανόνες και γι\' αυτό μόνο θαυμασμό και ευχαρίστηση εμπνέει. Καταπληκτικές οι περιγραφές των \"θαυμάτων\" (έως και ανατριχιαστικές μπορώ να πω), άμεσες και τρισδιάστατες οι συμπεριφορές των παιδιών στο ορφανοτροφείο (ειδικά ο Χρίστος, λες και τον είχα δίπλα μου και με πείραζε) (βλέπεις πώς γράφει κάποιος που έχει κάνει παιδιά και μεγαλώνει μαζί τους;) (μισώ τις παρενθέσεις). Ένα βιβλίο που ποτέ δεν το βαριέσαι, ένα βιβλίο που σαν άλλη Αγκάθα Κρίστι σου υποδεικνύει την αλήθεια αλλά την ώρα που είσαι βέβαιος ότι το ξέρεις σου δίνει μια και μένεις άφωνος!
Από τα ελάχιστα βιβλία που με έκαναν να αναφωνήσω ΩΧ και δυστυχώς μέσα σε τρόλευ (κατέβηκα δυο στάσεις νωρίτερα από την ντροπή). Είναι τόσο καλοδουλεμένο, τόσο μεστό, τόσο...τόσο...μα τόσο... που δεν έχω λόγια να το περιγράψω. Τελειώνει το πρώτο μέρος με υποδόρια αναπάντητα ερωτήματα και ξαφνικά έρχεσαι στο σήμερα και στην απτή πραγματικότητα των μοναστηριών-κυβέρνηση, των προσωπικών φιλοδοξιών ανθρώπων που δεν έχουν κυριολεκτικά ούτε ιερό ούτε όσιο εις το όνομα του κέρδους. Η Ζωή λοιπόν έρχεται στο χωριό και αναζητά την αλήθεια για τα θαύματα που συντελούνται σε αυτό το μοναστήρι. Έρχεται όμως αντιμέτωπη με τον έρωτα και με μια αλήθεια που θα ταράξει συθέμελα την ήρεμη και μονότονη ως τότε ζωή της.
Ο συγγραφέας στην τελευταία σελίδα μας αποκαλύπτει το όνομα του πατέρα της Ζωής και παγώνουμε για αρκετά δευτερόλεπτα!Θα μπορούσα να γράφω ώρες για αυτό το βιβλίο και για τα αισθήματα και τις σκέψεις που μου προκάλεσε. Με λίγα λόγια ένα πρωτότυπο, ουσιώδες, μοντέρνο, ανατρεπτικό (κάπου κάπου χιουμοριστικό, ακόμα γελάω με τη θεραπεία του κριθαριού στο μάτι: σου περνάει αν σε μουντζώσει πρωτότοκος! δεν το ήξερα!) και σκάλες ανώτερω από το πρώτο του συγγραφέα μυθιστόρημα. Σας συμβουλεύω να κλείσετε ό,τι εκκρεμότητες έχετε με τη ζωή πριν το ξεκινήσετε γιατί θα χαθείτε!
Κάποια ενδεικτικά αποσπάσματα:
\"Τα θαύματα ήταν γι\' αυτόν αντικείμενο προσωπικής πίστης και σύνδεσης με το Θείο. Δεν ήταν είδηση, δεν ήταν κουτσομπολιό, δεν ήταν προϊόν δημοσιοποίησης. Το θαύμα αφορούσε μόνο στην ψυχή και τη συνείδηση του ανθρώπου που το βίωνε. Και έπρεπε να το βιώσει απροετοίμαστος, απροειδοποίητος, χωρίς την έξωθεν καλλιεργημένη πεποίθηση της ύπαρξής του.\" (σελ. 70).
\"Ο Θεός δεν έδωσε μόνο τις μέρες, ίδιες τη μία μετά την άλλη, έδωσε και τις εποχές. Κάθε εποχή άλλα πράγματα θέλει, άλλες δουλειές έχει, άλλα τρόφιμα βγάζει, άλλα χρώματα χρωματίζει κι άλλες γιορτές έχει. Μόνο κάποιος που δεν έχει δουλειά βλέπει όλες τις μέρες ίδιες, οι νοικοκυραίοι ξέρουν τη διαφορά από μέρα σε μέρα κι από μήνα σε μήνα κι από γιορτή σε γιορτή\" (σελ. 117).